India
ఒక దేశం అంతర్జాతీయ వేదికపై ఎంత బలంగా ఉంటుందో దాని ఆర్థిక శక్తిపై ఆధారపడి ఉంటుంది. ఇటీవల, భారతదేశం(India)పై అమెరికా వంటి దేశాల నుంచి పెరిగిన ఒత్తిడికి కారణం కేవలం ఒక నాయకుడి వ్యక్తిత్వం కాదని, మన అంతర్గత ఆర్థిక బలహీనతలేనని ఒక బలమైన వాదన వినిపిస్తోంది.
చారిత్రక కోణంలో చూస్తే 1853లో అమెరికా కమోడోర్ మాథ్యూ పెర్రీ తన సముద్ర దళంతో జపాన్ తీరానికి చేరుకున్నప్పుడు, అతని పట్టుదల, సాంకేతిక ఆధిక్యం, ఆ దేశం గుర్తించింది. మొదట్లో ప్రతిఘటించినా, చివరికి జపాన్ మూసివున్న తలుపులు తెరచి, నూతన పారిశ్రామిక శక్తిగా మారింది. ఆ సంఘటనతోనే జపాన్ పెర్రీ మూమెంట్ అని చరిత్రలో నిలిచిపోయింది.
జపాన్ పెర్రీ మూమెంట్‌ను విశ్లేషకులు ఇప్పుడు గుర్తు చేస్తున్నారు. ఇప్పుడు భారతదేశం కూడా అటువంటి ఒక కీలకమైన దశలో ఉందా అని ప్రశ్నిస్తున్నారు.
భారత (India)ఆర్థిక వ్యవస్థలో వాస్తవాలు, సవాళ్లను పరిశీలిస్తే..ముప్పై ఏళ్లుగా భారతదేశం సగటున 6% పైగా వృద్ధిని సాధించిందని గర్వంగా చెప్పుకున్నా.. మన ఆర్థిక వ్యవస్థలో కొన్ని లోపాలు స్పష్టంగా కనిపిస్తున్నాయి.
మన ఆర్థిక వ్యవస్థలో ఇప్పటికీ 90% మందికి పైగా ఉద్యోగులు అసంఘటిత రంగంలోనే పనిచేస్తున్నారు. దీనివల్ల ఉత్పాదకత పెరగడం లేదు, అధునాతన సాంకేతికతను పెద్దగా ఉపయోగించుకోలేకపోతున్నాం.
ఇతర దేశాలు సుంకాలు తగ్గించమని ఒత్తిడి తెస్తున్న సమయంలో, మనం వాటిని పెంచుతున్నామనే విమర్శలు ఎదుర్కొంటున్నాం. దీనివల్ల అంతర్జాతీయంగా ‘టారిఫ్ కింగ్’ అనే ముద్ర పడింది.
ఆసియాలో ప్రాంతీయ వాణిజ్య ఒప్పందాల (Regional Trade Agreements) నుంచి దూరంగా ఉండటం వల్ల.. ఇతర మార్కెట్లలో మనం మార్కెట్ యాక్సెస్ కోల్పోతున్నాం.
రష్యా నుంచి చౌకగా చమురు కొని మన రిఫైనరీలు లాభాలు ఆర్జిస్తున్నప్పటికీ, ఆ ప్రయోజనాన్ని వినియోగదారులకు పూర్తిగా అందించలేకపోతున్నాం అనే వాదన కూడా మన నైతిక ఆధిక్యాన్ని దెబ్బతీస్తోంది.
డోనాల్డ్ ట్రంప్ అమెరికా అధ్యక్షుడిగా ఉన్న సమయంలో, ఆయన ‘అమెరికా ఫస్ట్’ విధానం కారణంగా అనేక దేశాలపై వాణిజ్యపరమైన ఒత్తిడి పెరిగింది. భారతదేశం కూడా దీనికి మినహాయింపు కాదు.
అమెరికా భారత్‌పై సుంకాలు విధించడం, భారతీయ ఉత్పత్తులకు అందిస్తున్న GSP (జనరలైజ్డ్ సిస్టమ్ ఆఫ్ ప్రిఫరెన్సెస్) హోదాను రద్దు చేయడం వంటి చర్యలు తీసుకుంది.
అలాగే, భారతీయ నిపుణులకు కీలకమైన హెచ్1బీ వీసా నిబంధనలను కఠినతరం చేసింది. ఈ ఒత్తిడికి దీటుగా చైనా మాదిరిగా భారత్ సమానమైన ప్రతిస్పందన ఇవ్వలేకపోయింది. దీనికి ప్రధాన కారణం మన ఆర్థిక వ్యవస్థ అంత బలంగా లేకపోవడమే.
ప్రపంచం బహుళ ధ్రువాలుగా మారుతున్నాకూడా.. ప్రధానంగా రెండు శక్తి కేంద్రాలు (అమెరికా, చైనా) ఉన్నాయి. మన మీద సైనిక, ఆర్థిక ఒత్తిడి తెచ్చిన చరిత్ర చైనాకు ఉంది. మరోవైపు, అమెరికా మనకు అతిపెద్ద ఎగుమతి మార్కెట్‌గా, సేవా రంగంలో ప్రధాన భాగస్వామిగా ఉంది. అంతేకాకుండా, మన ఇంజినీర్లు, టెక్ సెంటర్లు, హెచ్1బీ వీసాలు, అమెరికాలో స్థిరపడిన భారతీయులు.. ఇవన్నీ ఆ దేశంతో మనకు లోతైన ఆర్థిక, ప్రజల సంబంధాలను ఏర్పరచాయి.
మాజీ ప్రధాని డాక్టర్ మన్మోహన్ సింగ్ ఒక సందర్భంలో అన్నట్టు, మీరు అమెరికాకు స్నేహితుడిగా కనిపించినట్లయితే, ప్రపంచం మీకు తలుపులు తెరుస్తుంది అన్న మాటలో ఇప్పటికీ వాస్తవం ఉంది. రష్యా రక్షణలో మనకు భాగస్వామి కావచ్చు, కానీ BRICS లేదా ‘గ్లోబల్ సౌత్’ కూటములు అమెరికా స్థానాన్ని భర్తీ చేయలేవు.
ఒక దేశం బలహీనంగా ఉన్నప్పుడు, ఇతర దేశాలు తమ ప్రయోజనాల కోసం ఒత్తిడి తేవడం అంతర్జాతీయ రాజకీయాల్లో సాధారణం. బలమైన ఆర్థిక వ్యవస్థ లేకపోవడం వల్ల భారతదేశం ఈ ఒత్తిడిని మరింత సమర్థవంతంగా ఎదుర్కోలేకపోయింది.
ఒకవేళ మన ఆర్థిక వ్యవస్థ చాలా బలంగా ఉండి ఉంటే, టారిఫ్‌లు, వీసా నిబంధనల వంటి వాటి విషయంలో అమెరికా అంత సులభంగా ఒత్తిడి తేగలిగేది కాదేమో.
ఈ సమస్యకు ఒక ట్రంప్ లాంటి ఒక నాయకుడి వైఖరి మాత్రమే కారణం కాదు. దేశీయంగా ఉన్న ఆర్థిక బలహీనతలు, అంతర్జాతీయ వాణిజ్య వాతావరణం, ఆ దేశ నాయకుడి విధానాలు .. ఈ అంశాలన్నీ కలిసి ఒక దేశం అంతర్జాతీయ వేదికపై ఎంత బలంగా ఉంటుందో నిర్ణయిస్తాయి.
కాబట్టి, ఈ వాదనలో కొంత వాస్తవం ఉన్నా, ఇది మొత్తం పరిస్థితిని వివరించడానికి సరిపోదు. ఆర్థిక బలహీనతలతో పాటు, భౌగోళిక రాజకీయ పరిస్థితులు కూడా ఒక దేశంపై ఒత్తిడి పెంచడానికి కారణమవుతాయి.
మన సమస్య కేవలం ట్రంప్ వంటి ఒక నాయకుడు తీసుకున్న నిర్ణయాలు కాదు. కాలక్రమేణా మన ఆర్థిక వ్యవస్థను బలోపేతం చేయకపోవడం వల్ల, గ్లోబల్ ఒత్తిడికి మనం సులభంగా లోనవుతున్నాం.
ఈ పరిస్థితి నుంచి బయటపడటానికి దీర్ఘకాలికంగా ఆర్థిక సంస్కరణలు, వాణిజ్య విస్తరణ, ఉత్పాదకత పెంపు, సాంకేతిక ఆధిపత్యం సాధించడం ఒక్కటే సరైన మార్గం. జపాన్ తన పెర్రీ మోమెంట్‌ను ఒక అవకాశం కింద వాడుకొని ప్రపంచ శక్తిగా ఎదిగినట్టే, మనం కూడా ఈ ఒత్తిడిని ఒక సానుకూల మార్పు దిశగా మలుచుకోవాల్సిన అవసరం ఉంది.
-
-
-
-
